så kjenner ein ørkenlufta
mot kinnet,
den svalande fuglevengja
om natta, kveste spyd
prikkande mot huda
om dagen
endå er føtene varme og
mjuke,
draumen er levande
som ei dansande
over scena i det indre
auget
og det du ser
er mjukt og lysande
endå skarpe konturar
endå ragande tårn
hjartet bankar med friske
tak
for du har ikkje levd i
denne ørkenen,
der er ikkje her
du høyrer til –
dette er berre ei
gjennomreise
mot noko betre
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar