Tre vismenn, ein stall og ei stjerne #11

eg samlar røykjelse

seier ein

og pustar i ei krukke

forsiktig set han på korken

og gøymer denne oppsamla gassen

til målet er nådd

det er luft, seier dei hine

og ristar forsiktig på hovudet,

nektar å tru det dei ser;

dette er ikkje ei gåve for ein konge,

du kan ikkje rekkje det fram,

ei krukke fylt av luft og ingenting –

men det leikar eit smil

i dei gamle auga

og tankane fyk mot andre strender:

der står ei trone

og på trona sit eit lam,

slakta – og likevel levande

død, men sjå: Han reiser seg frå mørket

og eg stig fram for han

med tilbeding i hjartet

og vil gje han min inste lovsong –

kan eg då tenne på skogen

sette berga i brann

fordampe vatnet

eller rekke han noko han ikkje alt eig?

alt eg kan gje

er pusten frå min eigen kropp,

rekke fram mitt eige liv

som ein lovsong, ein takk, ei hylling

for pusten er alt eg har

og eg gir den attende, altså meg sjølv

som ein lovsong for denne store