Tre vismenn, ein stall og ei stjerne #12

slik blandar eg salven

seier ein

og knuser sanden og vatnet og visne blad saman

til ei blanding så mjuk

med lukta av jord;

samlar det alt i ei krukke

det er søle, seier dei hine

og ristar forsiktig på hovudet,

nektar å tru det dei ser;

ei krukke fylt med oppsop og vatn

er ikkje noko for ein konge,

du kan ikkje gje han dette –

men i auga til mannen kan dei lese

ei historie frå eldgamle tider,

ei linje frå æve til æve

det er her han skal gå

seier mannen

og teiknar med handa i sanden

her skal han setje sine spor

vandre med sorgtyngde aksler

og eit hjarta i brann, flammande lengt

men i dag er det endå ei luftspegling

eit draumebilete

frå år som skal kome

og endå har vi sett stjerna hans

som eit fyrtårn å styre etter,

eit navigasjonspunkt for nattkalde hjarte –

denne ørkenen, denne kloden

heile dette universet

er mindre enn det som skal skje når …

kongen går mot sin død

presten går mot sin utgong

profeten talar dei største orda

eit menneske kan høyre – og leve

då er alt eg kan gje han

denne søla eg sjølv har blanda;

her sette eg mine spor

her vil han setje sine

og hans spor vil heilt dekkje mine –

då gjev eg han vegen eg gjekk, altså meg sjølv

i lydnad mot Han som er større