På veg - tilbake (til Emmaus)

1

Dei gjekk side ved side på vegen, dei to

Og den tredje, litt rare mannen

Som dei slett ikkje forstod;

Visst var han klok, og visst tala han tydeleg

Dei skjøna orda, dei tok logikken

Trass alt, dei kjende då både lova og profetane…

Men dei forstod ikkje likevel,

For dei forstod ikkje kven han var

Dei såg ikkje – tolka ikkje det dei sansa – dei stille strålane

Som liksom lyste frå mannen

            Ikkje slik at det lyste av han, eller at dei vart trefte av noko

            Men meir stille bylgjer, som svake vindpust

            Mot hjartestrendene deira

Han snakka og smilte og lo og insisterte

Dei prata med – dette var ein umerka mann!

Umerka av stemninga som prega byen, og dei

Umerka av den stille sorga – vemodet – som hadde lagt seg over den vesle flokken

Tynga dei ned, pressa dei inn i skuggane, inn bak låste dører

2

Alt dei såg – kvart steg på vegen, kvar blome, kvart tre – var prega av gråfargen

som siva ut frå deira indre smerte

Livet ville aldri bli godt att

Dei hadde mista fundamentet – det smuldra opp under beina deira

Og alt dei no kunne sjå, var tomme dagar i sakn og redsle

- kva ville no skje med dei…

Og så kjem han her, denne livlege mannen

Denne pratmakaren, ein samtalepartnar med glimt – og fornuft!

For det han seier høyrest logisk ut

Det han seier stemmer med alt dei har lært, og det passar så godt inn

Brikkene fell på plass, ei etter ei, og dei kan ikkje forstå…

Kan ikkje – for dei har ingen omgrep, inga erfaring, ingen bilete

Som liknar den scena denne mannen teiknar opp

Likevel er det som hjarta deira brenn

Likevel er det som dei vandrar ut av tåka og inn i det klare solskinet

- Han pustar luft på glør som nesten var slokna, no logar flammane opp

Kan det vere sant? Kan dei tørre å håpe?

3

Ikkje før dei et i lag, ikkje før dei deler det mest grunnleggjande menneskelege

Deler brød, deler drikke, deler takka til Han som gav dei maten

Så nært!

Så naturleg og kvardagsleg!

Og der! Då!

I det mannen riv ein bit av brødet og lyfter hovudet

I det han seier dei kjente orda, den kjente bøna

Og takkar for det dei har fått

Ser dei eit glimt –

Ser dei noko i auga hans, noko i huda, noko i smilet

…er det ikkje?

…kan det vere?

Hjarta opnar seg, det er som ei demring brest

Gleda fløymer utover kroppen, dekkjer alt det bitre, alt det triste, alt det vonde

Gleda opnar auga, og dei ser den oppstadne

Akkurat slik han sjølv vitna om langs vegen, mellom buskar, småstein og kratt

Den kjente vegen

Kvardagsvegen

Deira eigen, støvfylte veg

Og der hadde dei gått… saman med, side ved side med-

Herren sjølv!