vindane som ein vegg
rundt hjartet mitt
den brennande sola
tørkar, forandrar, knuser
huset eg bur i
vert pulverisert under tyngda av tida
stein etter stein løyser seg opp
glir tilbake til jorda som sand;
eg kjenner uroa utanfrå
på alle kantar
innanfrå strøymer ei anna elv
frå ei kjelde utanom tida
der også hjartet har kasta sitt anker,
ei stille hamn, urørleg i stormen
utilgjengeleg
for slitasjekreftene i verda
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar