fredag 3. mars 2017

Far ikkje vill



alt det mørke kjem innanfrå
frå dei mørke stadane
i hjartet

eg ville rive det ut,
luke vekk ugraset
i tankar og ord og alt
eg gjer

men dess meir eg reiv vekk
dess meir kom til syne,
til slutt stod eg med eit fjell av skam
og jordsmonnet det kom frå
var endå metta av det same

då seig eg i kne
retta blikket mot bakken,
her var ikkje meir å gjere;
ikkje meir tid, ikkje meir rom
ikkje meir håp

inn i dette mørket høyrde eg ei stemme
eldre enn berg og vatn, luft og eld:
lyft blikket
vekk frå ditt eige
lyft blikket
legg det gamle bak deg
lyft blikket
far ikkje vill,
men sjå
ja, sjå
på mine utstrekte hender mot deg!






Jak 1, 12-16: 
Sælt er det mennesket som held ut i freistingar. Når det har stått si prøve, skal det få livsens sigerskrans, som Gud har lova dei som elskar han. Ingen som blir freista, må seia: «Det er Gud som freistar meg.» For Gud blir ikkje freista av det vonde, og sjølv freistar han ingen. Alle blir freista av si eiga vonde lyst, som lokkar og dreg. Sidan, når lysta er svanger, føder ho synd, og når synda er mogen, føder ho død.
   
Far ikkje vill, mine kjære sysken!


1 kommentar: