Delt

eg er delt, Gud, i eit dobbelt sjølv

eg har dette som spirar om dagen

og så dette andre

som likar seg best i mørket

to sider av meg sjølv

smelta saman i ein heilskap

umogleg å skilje ved sortering

difor seier eg desse orda til Deg

samtidig som andre ord

byggjer opp det som held meg i lenker –

i dette er eg delt, og eg ser det klart

når lyset frå ansiktet ditt

fell på mitt – og skuggane veks

klarare, større, men

stadig lengre vekk frå hjartet

dess sterkare lyset Ditt lyset

Matt 13, 27-30: 
Tenarane gjekk til jordeigaren og sa: ‘Herre, sådde du ikkje godt korn i åkeren din? Kvar kjem då ugraset frå?’ ‘Det har ein fiende gjort’, svara han. ‘Vil du vi skal gå og riva det opp?’ spurde dei. ‘Nei’, svara han, ‘for når de riv opp ugraset, kunne de samstundes koma til å riva opp kveiten. Lat dei begge veksa side om side til hausten. Og når tida for innhaustinga kjem, vil eg seia til dei som haustar inn: Sank først saman ugraset og bunt det i hop til å brennast. Men kveiten skal de samla i låven min.’