tirsdag 11. september 2012

Stille



Eg gjekk langs breidda
Av Gennesaret ei natt
Det var storm på vatnet
Og den vesle båten
Vart kasta omkring
Som ein kasteball

Eg stoppa ved breidda
Var bekymra, redd
Tenkte alle dei skumle tankane
Det var mogleg å tenkje
Båten såg så liten ut
Og sjøen likna eit uhyre

Eg stod der ved breidda
Medan tårene rann
Og beina svikta under meg
Akkurat då, då knea traff bakken
Og eg blunka med augene
Var det som lysbiletet vart skifta

Eg låg der ved breidda
Og tenkte merkelege tankar
Eg hadde sett det umogelege
Alt i naturen var feil
Nokon hadde knipsa, eller klappa
Og så stoppa det berre opp

Eg såg langs breidda
Av Gennesaret ei natt
Båten glei inn mot sanden
Trøytte menn steig i land
Men ansikta, ansikta!
Aldri kan eg gløyme dei blikka

Eg hugsar den natta ved breidda
Då verda endra karakter
Og eg lærte noko ingen før visste
Den siste mannen i båten
Såg meg inn i auga
Og stormen i hjarta mitt stilna


2 kommentarer:

  1. Oi, det var sterkt - og vakkert! Nydelig bilde også - og jeg må bare si, du er knallgod til å skrive dikt og formidle :) takk. Ønsker deg en fin dag :) spirea

    SvarSlett
  2. Takk skal du ha! Kjekt med positiv tilbakemelding!

    SvarSlett