Tre vismenn, ein stall og ei stjerne #5

så kjenner ein ørkenlufta mot kinnet,

den svalande fuglevengja

om natta, kveste spyd

prikkande mot huda

om dagen

endå er føtene varme og mjuke,

draumen er levande

som ei dansande

over scena i det indre auget

og det du ser

er mjukt og lysande

endå skarpe konturar

endå ragande tårn

hjartet bankar med friske tak

for du har ikkje levd i denne ørkenen,

der er ikkje her

du høyrer til –

dette er berre ei gjennomreise

mot noko betre