Der eg går

Der eg går
sluttar fuglane å synge
Dei sit der berre
Alvorstunge
Og stirrar på meg
med sørgmodige auge


Der eg går
sluttar vinden å blåse
Lauva på trea heng stille
Lufta dirrar
av eit stille vemod


Der eg går
stoppar menneska opp
Dei ser på meg
Tunge i blikket
Dei gret ikkje
men kan heller ikkje smile


Der eg går
står tida stille
Heile verda har stoppa å puste


Der eg går
er det slett ikkje slik
Fuglane syng
Vinden bles
og ingen ser mi djupe sorg


Der eg går
er alt nett som før
Det er berre eg
som ikkje lenger er som eg var


Dei fleste av oss har opplevd å miste nokon vi var glade i. Eg hugsar godt den første gongen eg opplevde den store sorga. Det var i 1994, og eg var 15 år gamal. Pappa og eg hadde vore på eit møte, det er haust, november, det er mørkt og vi er i godt humør. Så kjem vi inn i gongen, der mamma tek oss imot. Det er ikkje vanskeleg å lese av ansiktet hennar at noko har hendt. Vi får vite at farfar er død. Første erfaring med det store tomrommet som kjem etter nokon ein er glad i. Verda var ikkje lenger den same, likevel fortsette kvardagen rundt meg som før. Dei andre kunne ikkje, naturleg nok, sjå sorga og saknet mitt. Like lite som eg kan sjå kva som bur inni andre.

Seinare har eg mista andre, og kjensla er like vond kvar gong. Det går ikkje an å venne seg til det å miste nokon. Ikkje ein gong når døden er venta, er sorga mindre. Den er vond, hard og ubarmhjertig.

Og usynleg for verda rundt.