Du veit ikkje kven eg er

Du veit ikkje kven eg er,
fullt ut
før du har lese alle filene
på datamaskina mi
Og lese alle bøkene
Og høyrt alle cd'ane
Og sett alle filmane
i hylla mi

Før du har smakt alle middagsrettar eg likar
og ikkje likar
Reist til dei stadene der eg har vore,
Snakka med dei same folka
som eg har snakka med,
Og gjort alle leksene
eg ein gong har gjort,
kan du ikkje seie at du veit kven eg er
fullt ut

Du kan ikkje døme meg,
før du har høyrt dei same orda
og dei same songane som eg har høyrt
Du må gå dei same vegane som eg har gått
og bu i dei same husa
køyre dei same bilane
og leike med dei same leikane

Du veit ikkje kven eg er,
og kan aldri kjenne meg
fullt ut

Så ikkje kast den første steinen

Det er lett å sjå på andre, kva dei gjer og korleis dei oppfører seg. Det er lett, så altfor lett, å dømme andre ut frå det ein ser. Då er det viktig å hugse på at vi aldri kan sjå motivet bak ei handling. Vi kan aldri sjå kva som har ført til dei handlingane vi ser, eller gjort personen til den han er. Eg fekk ei god påminning om dette på facebook her ein dag, då nokon hadde lagt ut denne som status:

Vi trur vi kjenner andre, men likevel har vi ikkje peiling. Menneske er gode til å ta på masker og spele roller. Og vi er ikkje fullt så gode til å avsløre det som er bak andre sine masker. Vi tek utgangspunkt i oss sjølv og våre eigne erfaringar, og dømmer andre sine handlingar og haldningar ut frå det.

Det er utruleg viktig å ikkje dømme andre. Vi skal halde fram det som er etisk rett. Vi skal peike på sanninga og forkynne Guds ord. Vi skal vere så gode førebilete som vi kan. Men vi skal aldri dømme andre menneske. Vi veit ikkje nok om dei til å kunne gjere det.