Dette innlegget er skrive med tårer i augene, og ei smerte i hjartet mitt som eg ikkje veit å setje ord på. Heilt tilfeldig kom eg over denne musikkvideoen på youtube:
Som ein del av den hovudsakleg tause massen, som stilltiande lar udåd etter udåd finne stad, blir eg livredd når eg høyrer songar som denne. Historia kjem til å dømme oss nord og ned, det er eg sikker på, men det er ikkje det eg fryktar. Eg fryktar den dommen Gud vil setje over handlingane våre, både dei aktive og dei passive. Å så useieleg frykteleg den dommen kjem til å vere.
Men mest av alt får eg ei enorm skuldkjensle, for kvart vesle barn som må stille spørsmålet i songtittelen når dei møter Gud så altfor tidleg, og for kvar unge eller uforbereidde mor, som ikkje får støtte og hjelp til å ta vare på barnet sitt.
Gud, frels oss, vi veit ikkje kva vi gjer.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar